Laan (special ed)

Muli, hinahawi ni Allan Popa dito sa Laan ang kurtina ng kanyang panulaan na naroong makinis bagaman maligasgas sa malay na hindi gala, naroong makulay bagaman tuwina’y chiaroscuro sa paninging alumpihit sa silaw at bahaghari, at naroong may-sa-tagabulag ang dalumat sa tikom ang palad sa baligtarang hilatsa ng mga salita. Tila kaba-kabanatang bugtong ng pag-iral ang sima ng kanyang mga tula, na sa dulo, dugtong-dugtong na kumukutitap na kandila pala sa mahabang prusisyon ng Dasein: nagmumuntik-muntikanang maglaho. Kaya naman nagtatayo ang makata ng mga sityo ng pamilyaridad sa pasaglit-saglit na mga larawan: umaawit na lagari, pagpipiko ng mata sa bitak-bitak na sahig, huni ng mga anay, pananalamin sa hanay ng mga kutsilyo sa dingding, sabitan na sakal-sakal ng mga pantalong sungkit-sungkit nito, kabayo ng plantsa, pelikulang umiikot sa rolyo, holen na mata rin ng Diyos, “kung paano….” Kaya naman taimtim ang pag-alalay ng bawat taludtod sa mambabasa: nagmamaraming-daliri ang mga pantig sa maiikling saknong; kagyat na mababaybay naman ang dalampasigan ng mga larawan at talinghaga; mabigat at may mata ang paglalagos ng mga salita sa katawan ng pandama upang makalikha ang kamay na dati’y tikom na kabibeng nakabuyangyang na ngayon sa hangin sa paghahain ng pag-unawa.